In de aanloop naar ons vijftigjarig bestaan op 16 mei duiken we in de rijke geschiedenis van DHL Express in Nederland. Een geschiedenis die wordt gevormd door mensen. Mensen zoals Ron Lennertz, die meer dan 40 van de 50 jaar van dichtbij meemaakte. Hij is Service Center Manager in Maastricht.
Ron, hoe is jouw avontuur bij DHL begonnen?
In 1983 zag ik een vacature bij DHL Worldwide Courier. Het woord “internationaal” trok meteen mijn aandacht. In die tijd reden we zendingen van Amsterdam naar Maastricht en vandaaruit verdeelden we ze verder in Brabant en Limburg. Je moest je eigen auto regelen want DHL-auto’s bestonden nog niet. We huurden simpelweg busjes bij een verhuurbedrijf in Beek en gingen gewoon rijden. Ik was medewerker nummer 66 in Nederland en samen met Hans van den Booren waren wij de enige twee koeriers buiten Zoeterwoude.
Hoe waren die eerste jaren voor jou?
In Maastricht begonnen we de dag rond half elf in de ochtend als de vlucht binnenkwam. Van daaruit verzon je je route. Vanuit Maastricht reed ik naar Roermond, Weert, Eindhoven, Den Bosch, Oss, Nijmegen, Venlo... en dan weer terug.
Er waren geen back-ups, geen vakanties langer dan twee weken, geen overuren. Als je een vlucht miste naar Schiphol, reed je zelf maar naar Keulen of Frankfurt. Vier uur heen, vier uur terug. Later losten we dat creatief op via een handover op een tankstation bij Aken met een koerier uit Brussel.
In 1985 kreeg je de leiding over het kantoor in Eindhoven?
Klopt! In het begin hadden we vijf koeriers in Eindhoven en drie in Maastricht. Alles draaide toen nog om enveloppen. Letterlijk duizenden per dag.
Hoe zag dat kantoor er toen uit?
Het was echt een avontuur. We begonnen vanaf nul en bouwden alles zelf op. De balie? Die timmerden we eigenhandig in elkaar. Kasten, bureaus, noem maar op... Alles kwam tot stand met de inzet van het team. En dat zorgde voor een enorm gevoel van trots en verbondenheid. Samen de schouders eronder, dat maakt dat je echt eigenaar wordt van wat je neerzet. Die aanpak zie je vandaag de dag nog steeds terug in het Service Center Maastricht. We geven collega’s zoveel mogelijk verantwoordelijkheid en vertrouwen. Want als je mensen de ruimte geeft, krijg je échte betrokkenheid terug.
En de werkzaamheden? Jullie deden alles zelf?
Alles. Ik typte douanedocumenten met de hand, was export declarant, klantendienst, dispatcher... Je deed wat er moest gebeuren. Werkdagen begonnen om zes uur ’s ochtends en eindigden rond zeven uur ’s avonds. Het bedrijf groeide zo snel, je moest meebewegen.
Wat was het geheim achter de groei van DHL Express?
We waren ontzettend innovatief. Als we niet waren meegegaan in de wereld van pakketten, dan hadden we hier nu niet gestaan. Ik vergelijk het vaak met het schaatsen. Je kunt op gewone schaatsen niet sneller, tot je ineens een haaienvinpak bedenkt en de rest volgt. Maar dan denk je: we moeten slimmer zijn. En zo werd de klapschaats geboren. Dat is wat DHL ook steeds doet. Niet alleen harder werken, maar slimmer. Track & Trace? Dat is hier begonnen, bij DHL Worldwide Courier.
.jpg)
In 1987 verhuisden jullie al naar een nieuw pand?
Sterker nog: ik mocht meedenken over het ontwerp en de inrichting! Voor ons gevoel was dat pand veel te groot: dat zouden we nóóit vol krijgen. Maar tien jaar later zaten we alweer klem. Toen verhuisden we naar de locatie waar Service Center Eindhoven nu nog steeds zit.
DHL Express groeide en ik groeide mee. Ik zei ooit tegen mijn vrouw Josien: “Dit is mijn stage, ooit ga ik wat anders doen.” Maar dat moment is nooit gekomen. DHL Express bleef groeien, ik bleef leren. In 1999 werd ik Operations Manager Zuid-Nederland, met een ondersteunende rol voor Hazeldonk, Eindhoven en Maastricht.
We hoorden zelfs dat je jarenlang met, onze nu Managing Director, Kees de Lange op pad ging?
Sinds 2004 heb ik jarenlang samen met Kees in de Benelux gewerkt aan de reorganisatie van Parcel, nu bekend als eCommerce. Dit heb ik zeker zeven jaar gedaan. We reden veel rond en sliepen overal in de Benelux. Het was echt gas geven van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Ken Allen (voormalig Global CEO) heeft ooit een boek geschreven over DHL Express, getiteld Radical Simplicity. Wat wij deden kwam precies overeen met wat in dat boek stond: we optimaliseerden kwaliteit, service en productiviteit. Dit deden Kees en ik samen met een paar andere collega’s uit Nederland en België.
En in al die tijd ben je leiding blijven geven?
Klopt, al sinds 1985 dus dat is nu veertig jaar, al noem ik het meer begeleiding geven. En dat is echt met vallen en opstaan. Maar altijd met aandacht voor de mensen. We noemen dat nu Motivated People, maar het begint met de “i” van “ik”. Als jij het niet goed doet dan kan iedereen het vergeten. En we roepen binnen DHL Express altijd: As One, maar alles begint bij jezelf. Dan komt As One vanzelf.
Ik heb altijd mooie functies mogen vervullen, zoals Operations Manager, Junior Service Center Manager en Project Manager. Toen vroeg Kees de Lange me waarom ik niet had gereageerd op de vacature van Service Center Manager in Maastricht. Ik antwoordde: "Misschien omdat ik het leuk vind wat ik doe?" Uiteindelijk heb ik toch gesolliciteerd en doe ik het nog steeds met veel plezier. Vanaf dat moment begon het project ‘Maastricht, Service Center met een gezicht.’ Dit is nu nog steeds ons motto.
.jpg)
Wat zijn de mooiste herinneringen voor jou?
In 1986 werkte ik aan de eerste scanner binnen DHL, ontwikkeld door Hand Held Products in Eindhoven. Ik testte de pilot in een auto met een printer en was hier maanden mee bezig. Dit markeerde een belangrijke innovatie voor DHL Express.
Een andere mooie herrinering komt uit 1987, toen was ik Special Courier voor een zending van Philips: de eerste cd van The Beatles moest in Manchester worden geproduceerd. Met een grote gele koffer vol vloeistoffen vloog ik van Welschap (nu Eindhoven Airport) naar Schiphol. In Manchester moest ik snel rennen om op tijd bij de douane te zijn. Een medewerker vroeg of ik de DHL-koerier was, maar de captain sloot net de deur van het vliegtuig. Toen moest ik zelf een vlucht regelen via Londen naar Eindhoven, omdat ik de volgende dag om zes uur weer moest werken. Uiteindelijk was ik om half twee thuis. Het was een geweldige ervaring en weer een mooie naam voor DHL Express!
Wat heeft je al die tijd bij DHL verbonden?
Het is een geweldig bedrijf waar ik mee ben opgegroeid. Ik begon als 'baby' en ben nu een oudere man. Het was een ontzettend leuke en leerzame periode. Ik vind ons product fantastisch: wereldwijd zendingen ophalen en afleveren en daarmee echt iets betekenen voor mensen. Op tijd iets afleveren in een operatiekamer, dat soort dingen. Apart toch?!
Wanneer wist je zeker dat je lang zou blijven?
In 1985. Toen zag ik de potentie. We hebben een platte organisatie en de uitdaging van alle rollen die ik heb gedaan die heeft me bij het bedrijf gehouden. Als je een platte organisatie hebt, moet je zorgen dat mensen zich in de breedte kunnen ontwikkelen. Wanneer iemand tegen mij zegt: “Ron, ik wil later projectmanager worden”, dan gaan we nu beginnen. Waarom later? Ga je oriënteren op wat je wil en dan zetten we dat samen in een persoonlijk ontwikkelplan. Niets komt je aangewaaid, je moet er echt iets voor doen.
.png)
Hoe gaat het dan zijn als je straks na al die jaren stopt bij DHL?
Vorig jaar belde de pensioenstichting. Dat ze wilden gaan praten met me. Ik vroeg waarover dan. Ze zeiden: “U gaat over vijf jaar met pensioen.” Toen heb ik ze uitgelegd dat ik daar helemaal niet mee bezig ben. Ik ben blij dat ik met jonge mensen werk en iets voor ze kan betekenen. Ik wil wel de tijd hebben om te gaan wennen aan het idee. Ik fiets hier zoveel mogelijk naar toe en dan vraag ik me tijdens die ritjes ook af wat ik na dit avontuur wil doen. Er komt een heel ander leven. En dat is best raar, maar daar vind ik mijn weg ook wel in. Ik wens iedere DHL’er wat ik heb mogen meemaken en leren bij DHL Express!